พระองค์หนึ่งได้เข้าไปสอนการฝึกสมาธิในเรือนจำแห่งหนึ่งในประเทศออสเตรเลีย ในตอนท้ายของการสอนวันหนึ่ง พวกนักโทษได้เริ่มถามถึงกิจวัตรประจำวันของพระเมื่ออยู่ที่วัด
ท่านเล่าว่า ?พวกเราต้องตื่นเวลาตีสี่ทุกเช้า บางทีก็หนาวมากๆเลย เพราะว่าห้องเล็กๆ ไม่มีเครื่องทำความร้อน เราฉันอาหารวันละมื้อเท่านั้น รวมอาหารทุกอย่างลงในบาตร และไม่ฉันอะไรอีกเลยในตอนบ่ายและตอนกลางคืน และแน่นอนเราไม่มีเพศสัมพันธ์ ไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ นอกจากนี้เรายังไม่ดูโทรทัศน์ ฟังวิทยุ หรือฟังเพลงอีกด้วย เราพูดคุยกันน้อยมาก ทำงานหนัก และใช้เวลาว่างทั้งหมดกับการนั่งขัดสมาธิเฝ้าดูลมหายใจ เรานอนบนพื้นด้วย?
พวกนักโทษถึงกับอึ้งไปเลย เมื่อเทียบกันแล้ว มันทำให้เรือนจำที่คุมเข้มสุดๆ ของเขาดูราวกับเป็นโรงแรมระดับห้าดาวเลยทีเดียว มีนักโทษคนนึงเอ่ยขึ้นว่า ?ทำไมชีวิตในวัดมันถึงแย่อย่างนั้นละครับ ?? นิมนต์ท่ายย้ายมาอยู่ในนี้กับเรายังดีซะกว่า? ทุกคนในห้องพร้อมใจกันระเบิดหัวเราะออกมา เช่นเดียวกับพระองค์นั้น
จริงอยู่ที่ชีวิตในวัดมีข้อปฏิบัติที่ละเอียดและเข้มงวดยิ่งกว่าในเรือนจำ แต่หลายๆคนก็สมัครใจเข้ามาอยู่แล้วยังอยู่อย่างมีความสุขเสียด้วย ในขณะที่นักโทษหลายๆคนอยากจะหนีออกจากเรือนจำที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เขาไม่มีความสุขที่จะอยู่ในนั้น เป็นเพราะอะไร??
นั้นเป็นเพราะว่า ในวัดพระท่านพอใจที่จะอยู่ที่นั่น ส่วนในเรือนจำนักโทษไม่พอใจที่จะอยู่ นั้นแหละคือข้อแตกต่าง
สถานที่ใดที่เราไม่อยากจะอยู่ ไม่ว่าจะสะดวกสบายขนาดไหนก็ตาม มันก็คือเรือนจำสำหรับเรา นี่คือความหมายแท้ๆ ของ คำว่า ?เรือนจำ? สถานที่ใดก็ตามที่เราไม่อยากจะอยู่ ถ้าเรามีตำแหน่งหน้าที่การงานที่เราไม่ชอบ มันก็เหมือนเราอยู่ในเรือนจำ ถ้าเรามีความสัมพันธ์ใดๆ ที่เราไม่พอใจ เราก็เหมือนอยู่ในเรือนจำ เช่นกัน ถ้าเรามีร่างกายที่เจ็บไข้ได้ป่วยและทนทุกข์ทรมาน ซึ่งเราไม่อยากจะให้มันเป็นเช่นนั้น ร่ายกายนั้นก็เป็นเหมือนเรือนจำของเรา ?เรือนจำ? คือ สถานที่ใดๆที่เราไม่อยากจะอยู่ ไม่อยากจะเป็นฉะนั้นแล้วเราจะหนีจากเรือนจำมากมายทั้งหลายในชีวิตเราได้อย่างไร??ก็เพียงแค่เปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของเราเกี่ยวกับสถานที่หรือสถานการณ์นั้นๆให้เป็น ?ความอยากหรือความพอใจที่จะอยู่ ณ ที่นั้น? ถึงจะอยู่ในเรือนจำ หากสามารถเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ ความรู้สึกว่าถูกขังไว้จะหมดไปได้ เพียงแค่การเปลี่ยนทัศนคติของเราต่อหน้าที่การงาน ต่อความสัมพันธ์ ต่อร่างกายที่เจ็บป่วย และการยอมรับสถานการณ์แทนที่จะรังเกียจมัน เมื่อนั้นเราจะไม่รู้สึกว่าเราอยู่ในเรือนจำอีกต่อไป เมื่อเราพอใจที่จะอยู่ที่นั่น เมื่อนั้นเราจะรู้สึกเป็นอิสระ
?ความเป็นอิสระ? คือ ความพอใจในที่ที่เราอยู่ ที่เป็น
?เรือนจำ? คือ ความอยากจะไปสู่ที่อื่นๆ
?โลกเสรี? คือ โลกที่จะสัมผัสได้เฉพาะคนสมถะผู้มีความพอใจในสิ่งที่มี ที่เป็น
?ความเป็นอิสระที่แท้จริง? คือ การเป็นอิสระจากความอยาก ไม่ใช่อิสระที่จะอยากหมายเหตุ : เนื้อหาเรื่องนี้อ้างอิงจาก หนังสือเรื่อง ?ชวนม่วนชื่น ธรรมะบันเทิงหลายเรื่องเล่า? โดยพระอาจารย์พรหม
ผู้เขียน
